Melankolik kahve çekirdeklerinden yapılmış bir fincan espresso’ydum, çok uzun yıllar da o denli yaşadım; ta ki bir kış sabahı uyanıp da tesadüfen Norveç folk’unu keşfedene dek.
2017’de Siv Jakobsen’in ‘The Nordic Mellow’ albümünü birinci sefer dinlediğimde kopkoyu bir espresso olmayı bıraktım ve badem sütlü bir latte’ye dönüştüm. O günden sonra da içime huzur serpen, kalbimi yumuşatan bu şarkıcı/söz müellifini takip etmeyi daima sürdürdüm. Derken memnunluk bir gün ansızın gelerek tarçın üzere serpildi köpüğümün üzerine.
Hayatınızda tıpkı benim üzere birazcık olsun yumuşaklığa gereksinim duyuyorsanız Jakobsen tam size nazaran. Karlı kuzey ormanlarında, yaban kazlarının ziyaret ettiği sarı bir verandada, yaban çiçekleriyle dolu bahçesinde, yemyeşil bir gölde süzülen ucuz bir şişme botun üzerinde söylüyor müziklerini. Güneşin, ayın ve yıldızların altında; birilerinin onu duyup duymadığını önemsemeksizin, memnunlukla, sadelikle, zarafetle ve kendi kendine.
Bize en mutsuz günlerimizde bile kendimizi zorlayıp ‘konfor alanımızdan çıkmamız’ ve uzunluğumuzu aşan maceralara atılmamız gerektiğini tavsiye eden tanınan guruların tersine, Jakobsen’i dinlerken tahminen de yalnızca kanepeden kalkıp konutumun önündeki bahçeye çıkmamın kâfi olduğu hissine kapılıyorum.
Bugünlerde konfor alanımdan çıkmak falan değil, bahçemdeki nar ağacının gölgesine uzanıp, kulaklığımı takıp, bir Siv Jakobsen albümü açıp, tatlı bir uyuşukluk içinde, saatler ilerler ve üzerimi örten gökyüzünde güneş, ay ve yıldızlar belirirken, sadece var olduğum için hayata teşekkür etmek istiyorum.
HAYATTA KALMANIN BİR YOLU: BAHÇE
Siv Jakobsen, 2023 tarihli nefis ‘Gardening’ albümünde geçmişi arkasında bırakıp bir bahçe yapmaktan kelam ediyordu. Geçmişin hayaletleriyle yüzleşmekten ve onları özgür bırakmaktan… Bahçesi, tıpkı zihni üzere, tekrar tekrar büyüyecek fikirlerle ve hislerle doluydu. Bahçe, hayatta kalmanın bir yoluydu.
Yumuşacık melodilere eşlik eden hüzünlü müzik kelamlarıyla, geleceğe dair içinde karanlık da olsa bir umut barındıran, çok ferdî bir albümdü bu. Bahçeme balkabakları ve ayçiçekleri ekmek için ilham vermişti bana. Bir de nedense, yine kâkül kesmek için. Onu dinlemek eski kimliklerden sıyrılıp yüzünü her şeye karşın güneşe dönmek demekti.
Özellikle Jakobsen’in melankoli kraliçesi Ane Brun’la birlikte yaptığı ‘Sun, Moon, Stars’ müziği ile kalbimi çalan ‘Gardening’ albümü, gelincik kırmızısı bir tulum giyen genç bir bayanın, güya üzeri yavaş yavaş gece kelebekleriyle kaplanan bir seranın içinde, orkidelere çaldığı bir müzikti.
Şimdi, kâküllerim uzarken ve yaz güneşi etrafı kasıp kavururken, serin Norveç folk’u en hoş haliyle bir sefer daha sızıyor dünyamdan içeri. Siv Jakobsen’in yeni EP’si bird’s-eye view müzisyenin çok sevdiği dört müziğin akustik yorumlarından oluşuyor ve onu dinlemek insanı tuhaf bir biçimde yatıştırıp sakinleştiriyor.
Albümde yer alan The Cure klasiği ‘Just Like Heaven’, onun ellerinde kanatlanıp beyaz bir güvercine dönüşüyor. ‘Lay All Your Love On Me’ yorumu ise hayatım boyunca ABBA’nın biraz yüzeysel bir küme olduğunu düşündüğüm için kendimden utanmama sebep oluyor.
NORVEÇ DESENLİ, EL ÖRGÜSÜ, KALIN, DEV BİR KAZAK
Bütün bir EP Norveç desenli, el örgüsü, kalın, dev bir kazağı andırıyor. Şunu fark etmek ise sevindirici: Tıpkı sık sık Cat Power’ın da yaptığı üzere, Jakobsen de en sevdiği müzikleri yorumlarken onları kendine mal etmenin bir yolunu buluyor.
Bazen dev bir kazağın içinde yaşamak istersiniz, derken hayatınız boyunca esasen dev bir kazağın içinde yaşamış olduğunuzu fark edersiniz. Kimsenin kazağın içindeki kişiyi sahiden görmediğini… Fakat içerisi öylesine konforludur ki, dışarı çıkmak ve dünyaya merhaba demek istemezsiniz.
Biliyor musunuz, tahminen de çıkmak zorunda da değilsiniz. En azından şimdi değil. Tahminen de biraz daha buralarda kalmak ve dış dünyayla yüzleşmeden evvel güç toplamak mümkündür. Tahminen de kendimizi canlı hissetmek için büyük maceralara atılmamız ya da günümüzü açık hava aktiviteleriyle doldurmamız filan gerekmiyordur. Tahminen de ucuz bir şişme botun üzerine uzanmak ve ellerimizin ortasında tuttuğumuz bir termos badem sütlü latte ile güneş, ay ve yıldızları seyretmek yetiyordur.
Balkabaklarım ve ayçiçeklerim büyürken, yüzümde bir gülümseme beliriyor. Bunun için Siv Jakobsen’e bir teşekkür gönderiyorum. Bir an için onun müziklerinden örülmüş dev bir kazağın içinde yaşamak istiyorum. Fakat hava bunun için fazla sıcak. Bu yüzden, müziğin sesini biraz daha açmakla yetiniyorum:
Ve sonra, fısıltıdan da alçak bir sesle, “Don’t go wasting your emotion… Lay all your love on me…” diye söylemeye başlıyorum.
