DUVAR – Yapay zekâ ve teknolojik gelişmelerde hayret veren gelişmelere tanıklık ediyoruz. Tüm bu süreçte bazen salt teknolojik gelişmenin toplumun refah düzeyini yükseltebileceği algısı oluşuyor veyahut tam karşıtı, ‘robotların işimizi elimizden alacak mı?’ sorusuyla şekillenen kuşkucu bir yaklaşım.
Oysa gerçeği ararken sormamız gereken sorular bu kadar kolay değil. Teknolojik yeniliklere karşın çalışma şartlarının kötüleştiği, mesai saatlerinin daha da arttığı bir dünyada yaşıyoruz. Bu nedenle teknoloji ve refah ortasındaki münasebet bu kadar kolay olmasa gerek. Robotların işimizi alıp almayacağı sorusu da tıpkı biçimde.
O halde bu robotlar kimin için çalışıyor? Robotlar çalıştığımız işleri tehdit ediyor mu? Teknolojik ilerlemenin toplumsal hayatta birtakım değişiklikleri beraberinde getirmesi tüm dünya için geçerli olabilecek bir model mi? Pekala ya bugünkü üzere kâr hırsını değil, toplumsal fayda gözeten komünist robotların dünyasında yaşasaydık? Temel gereksinimlerin karşılanması, çok daha az çalışma saatleri ve boş vakte ulaşmak iddia ettiğimizden daha mı yakınımızda?
Çalışma Ekonomisti Dr. Arif Koşar’ın ‘Robotlar İşimizi Elimizden Alacak Mı?’ isimli kitabı tam da bu sorulara cevap arıyor. Kısa bir mühlet evvel Kor Kitap tarafından yayınlanan kitaptan yola çıkarak Koşar ile konuştuk.
‘TEHLİKE, YENİ İŞLERİN GÜVENCESİZLİĞİ’
Lafı hiç dolandırmadan, sizin de kitap isimde belirttiğiniz üzere ‘robotlar işimizi alacak mı?’ diye sorarak kelama başlayalım. Gerçekten bu türlü bir ihtimal var mı? Robotlaşmadan korkmalı mıyız?
Arif Koşar Robotlar elbette birçok işi elimizden alıyor. “Robotlar işimizi elimizden alacak mı?” sorusuna birinci evvel bir soruyla karşılık vermek lazım: Ne iş yapıyorsun? Yani yaptığın işe bağlı. Kimi işleri robotlar elimizden alacak ki birçok işi tarih boyunca makineler aslında insanların elinden aldı. Mesela daktilocular artık kalmadı, adliye önündeki arzuhalciler çok azaldı. Direkt değil lakin dolaylı olarak Spotify kaset üreticilerini, CD dükkanlarını bitirdi. Bir fabrikaya bir robot konulduğunda o personel işsiz kalabiliyor. Birinci dokuma makinesinin, eğirme makinesinin ortaya çıkışından beri çalışanları işsiz bıraktı. Bu türlü birçok örnek verilebilir.
Ancak robotlar ve genel olarak teknoloji çalışanları ortadan kaldırırken ‘sermaye daima büyüyor ve yeni yatırımlar yapıyor, yeni yatırımlar yaptıkça yeni işler ortaya çıkıyor’ kapitalist mantığı vardı. Bunun sebeplerine, detaylarına girmeyelim uzatmamak açısından ancak olgusal olarak baktığımızda teknoloji gelişmesine karşın genel sağduyuya aksi olmakla birlikte personel sınıfı büyüyor. Çalışanların, çalışanların sayısı artıyor. Son 30 yılda dünya genelinde emekçi sayısı iki kat artarak iki milyarı aştı. Teknoloji gelişiyor, robotlar artıyor, yapay zeka inanılmaz şeyler yapıyor, hiç düşünülmeyen işleri bile ortadan kaldıracak. Lakin personel sayısı da artıyor ve artacak üzere de gözüküyor.
Kimisi mantıklı gelen kimisi mantıksız gelen çok sayıda yeni iş ortaya çıkıyor. Mesela yakın vakte kadar toplumsal medya danışmanları, o işleri yapan beşerler, grafikerler, yazılımcılar… Bilgisayar ortaya çıktıktan sonra, işte son 40 senede, bugün dünyada milyonlarca yazılımcı var. Örneğin ABD’de bilgisayarlar 30 sene içinde 3,5 milyon işi bitirdi, lakin 19,3 milyon yeni işin ortaya çıkmasına vesile oldu. Münasebetiyle çok sayıda yeni iş de ortaya çıkıyor. Yalnızca Türkiye üzere daha orta seviyedeki ülkelerde değil, teknolojik manada daha geri ülkelerde de; teknolojinin ilerlediği Almanya, ABD üzere ülkelerde de istihdam süratle gelişen teknolojiye karşın nizamlı bir formda artıyor.
Bugünkü asıl soru, teknoloji ile bir arada personel sınıfının ortadan kalkması ve bütün toplumun işsiz kalması üzere bir distopya değil. İşsizlik var, konjonktürel olarak artabilir-azalabilir, önümüzdeki süreçte daha önemli bir sorun haline de gelebilir lakin toplumun büsbütün işsiz kaldığı, kapitalizmin ‘kapitalizm’ olmaktan çıktığı bir dünyaya yanlışsız gitmiyoruz, tehlike bu değil. Tehlike şu: işler ortadan kalkıyor, yeni işler ortaya çıkıyor fakat bu yeni işler çok garantisiz, düşük fiyatlı. Bu yeni işler eski işlerden farklı olarak ‘kötü’ işler ve insan onuruna yakışır şartlarda işler değil. Bunu e-ticaret kontaklı kuryelerde, minimum fiyata çalıştırılan milyonlarca beyaz yakalıda görüyoruz. Bu nedenle bugünün dünyasında temel sorun robotların işimizi elimizden almasından çok -bu da var ancak bundan çok- yeni işlerin ve yeni istihdamın ve çalışma hayatının, bir bütün olarak iktisadın düşük fiyata, yoksulluğa, çok sömürüye, güvencesizliğe dayalı olması. Bu türlü bir iktisat ve yeni işler dünyasındayız. En büyük tehlike ve üzerinde durmamız gereken, bir çaba konusu olması gereken sorun da bu.
‘ENDÜSTRİ 4.0 TÜRKİYE’DE HUDUTLU ÖLÇÜDE GERÇEKLEŞEBİLİR’
Kitapta bahsettiğiniz bir öbür dikkat alımlı husus ise özelde robotlaşmaya, genelde ise kapitalizme dair ‘liberal iyimser’ yaklaşım. Adam Smith’ten bu yana liberal optimist yaklaşımı düşündüğümüzde çok uzun bir mühlet boyunca hakim anlayışın bu olduğunu görüyoruz. Hatta tahminen de son 30 yıldır, tahminen de Sovyetler’in de çökmesiyle birlikte bu anlayış daha da güçlü bir biçimde anaakımdaki yerini koruyor. Öncelikle mevzu robotlaşma olduğu vakit liberal iyimserliği nasıl tanımlayabiliriz? Ayrıyeten yüzyıllar geçmesine ve onca başarısız örneğe karşın birebir anlayış nasıl anaakım kalmayı başardı?
Üstelik bu kadar dehşet verici olguyla iç içe yaşamamıza karşın: savaşlar, yoksulluk, sömürü gerçeği… Buna karşın hâlâ liberal iyimserlik! Aslında liberal optimistlik farklı hususlarda hükümran ideoloji olarak varlığını sürdürdüğü söylenebilir lakin biz daha çok teknoloji bağlamında liberal iyimserlikten bahsediyoruz. Bunun özü şu: “Teknoloji geliştikçe, biz daha zenginleşeceğiz, daha refah içerisinde yaşayacağız, temel problemlerimiz da adım adım çözülecek, daha âlâ bir dünyaya gerçek gidiyoruz” anlayışı.
Bence bu yaklaşım, hem Türkiye’de hem dünyada, gerçek hayattaki bu denli probleme karşın hâlâ epey tesirli bir yaklaşım. Günümüz dünyasında hükümran ideolojinin en değerli bileşenlerinden birisi teknolojik determinizme dayalı bir tekno-iyimserlik. Bu teknolojinin fetişleştirilmesidir. Hepimizin dünyaya bakışında bu türlü bir içsel öğe var, günlük yaşantımızın modülü haline gelmiş, kabul etmişiz. Yani örneğin telefonlar bizim hayatımızı kolaylaştırıyor, bilgisayar kolaylaştırıyor, uçakla bir yerden bir yere kolaylıkla seyahat ediyoruz… Hasebiyle hakikaten hayatımızı kolaylaştıran ve bu açıdan iyimserliği haklı kılan kimi olgusal gerçekler var, büsbütün yanlış değil. Aslında her ideoloji tesirli olacaksa muhakkak doğruları da içermek zorunda, aşikâr doğrulara dayanmak zorunda.
Ancak teknolojik iyimserliğin temel ziyanlı, tehlikeli ve aldatıcı olan yanı bizim yaşadığımız yapısal problemleri çözme konusundaki vaatleri. Örneğin ‘Endüstri 4.0’ çok tanınan. Üretimde otomasyon, dijitalleşme üzere çeşitli teknolojik gelişmelere referans veriyor. Bu çeşit değişimler oluyor mu? Oluyor. Bilhassa merkez kapitalist ülkelerde oluyor olağan, mesela Almanya bu işin öncüsü. Türkiye’de ne kadar olur? Aşikâr adımlar atabilir lakin Türkiye üzere ülkelerde çok hudutlu kalır. “Şurada oluyor, bizde de olur”. Bu türlü otomatik bir şey yok. Zira ülkelerin dünya iktisadında muhakkak yerleri var, muhakkak bir iş kısmı var ve bu pozisyonları çerçevesinde bağa giriyorlar. Münasebetiyle Almanya’da olabilir lakin bu Türkiye’de de birebir ölçüde olacağı manasına gelmez, olamaz da. İş kısmı gereği orası yüksek teknolojiye dayalı; Türkiye ucuz emeğe dayalı. Münasebetiyle Türkiye’deki iktisadi yapı buna bir ölçüde pürüz. Türkiye’deki ‘Endüstri 4.0’ öyküsü çok sonlu ölçüde, hudutlu işletmelerde, sonlu bölgelerde gerçekleşebilecek bir öyküdür, otomatik bir yayılım kelam konusu değil.
Robotlar İşimizi Elimizden Alacak mı? Teknoloji Emek Gelecek, Arif Koşar, 264 syf., Kor Kitap, 2022. LİBERAL İYİMSERLİĞİN BÖLGESELLİĞİ
O halde liberal optimist yaklaşımın bölgeselliği üzerine tahminen biraz konuşabiliriz. Bütün bu kavramları konuşurken aslında Batı’yı referans noktası alıyoruz. Mesela bir Avrupa ülkesi çalışma müddetlerini azalttığında bu direkt teknolojik manada örnek teşkil ediyormuş üzere düşünüyoruz. Fakat kıssa dünyanın her noktası için tıpkı değil üzere. Kimyada içi sıvı dolu ‘u’ biçiminde borunun bir ucundan baskı uygulandığında öbür uçtaki sıvı düzeyinin artması üzere, dünya için de bu bahis özelinde birebir şeyi söyleyebilir miyiz? Hal böyleyse batıda gördüğümüz iyimserliğin yalnızca bir hologramı mı?
Aynen o denli. Zira mesela Afrika’da teknolojik iyimserliğe münasebet olabilecek gelişmeler epey az. Türkiye’de Batı’ya nazaran epey az lakin Batı’nın aşikâr bölgelerinde hakikaten teknolojik imkanların daha diğer türlü kullanılabildiğini görüyoruz. Teknolojinin de ötesinde bir tartışmayı gerektiriyor bu. Zira dünyanın merkez ülkeleri ile bağımlı bölgeleri ortasındaki münasebetle de ilgili. Sen muhakkak ülkelerde çalışma saatlerini düşürebilirsin ancak neye dayanarak düşünüyorsun: Dünyanın bağımlı ülkelerinden elde edilen artı kıymetin Batı’ya taşınması temelinde fakat orada aşikâr hakları, uygulamaları, toplumsal devlet sistemlerini (örneğin Almanya’da Covid devrinde dağıtılan 2 bin euro’yu) tolere edebiliyorlar. Bunların kaynağının bir kısmı, dünyanın bağımlı ülkelerinin sömürüsü. Münasebetiyle dediğin hakikat, bir taraftaki gelişmeler öteki yerlerde daha ağır sömürü manasına gelebilir. Almanya’da yüksek teknoloji, Bangladeş’teki ilkel teknolojiyle, ağır çalışma şartları manasına gelebilir. Bunlar tekno-iyimserlik açısından bakıldığı vakit çelişki üzere, kusur üzere gözükür. Yani “Bunlar vakitle değişecek ancak hepsi birebir gayeye doğur ilerliyor” üzere görünebilir lakin bilakis bunlar çelişki değil, içinde yaşadığımız toplumsal sistemdeki çok birbirini besleyen ve yanyana var olan olgulardır.
‘TEKNOLOJİ MESELELERİMİZİ OTOMATİK OLARAK ÇÖZMÜYOR’
Başta da söylediğimiz üzere, teknolojik gelişmelerin getirdiği kolaylıklara tanıklık ediyoruz ancak çalışma müddetlerinde ve şartlarında gibisi bir eğriye rastlamıyoruz. Zira beşerler bugün daha evvelki kuşaklara kıyasla toplumsal haklar konusunda geçmiş periyotlara nazaran bugün daha berbat durumda bulabiliyor. Teknolojik ilerleme ile çalışma mühletleri ortasındaki zıt orantının temelinde neler yatıyor?
Dünyada 19. yüzyıldan 1970’lere kadar iniş çıkışlar olmakla bir arada çalışma mühletleri daima azalma eğilimde oldu. Günde 15-16 saatlik çalışmalardan Batı’da 7-8 saate, dünyanın başka bölgelerinde de 8-9 saate diyebileceğimiz, aslında işçilerin kazanımlarına denk düşen bir düzgünleşme yaşandı. Muhakkak ölçülerde çalışma şartlarında da. Mesela çocukların çalışması yasaklandı, fakat dünyanın belirli bölgelerinde olağan. Afrika’da çocuk madenciler, çocuk tarım personelleri hâlâ var. Fakat dünyanın muhakkak bölgelerinde bu haklar bir biçimde sağlandı. 70’lerden sonra ise farklı bir biçimde hem çalışma mühletleri hem de çalışma şartlarında bir kötüleşme yaşanıyor. Tekrar enteresan olan 70’ler teknolojik gelişmelerin alabildiğine sürat kazandığı bir devir: Bilgisayarlar günlük ömürde adım adım kullanılmaya başlanıyor, elektronik teknolojisi, yarı iletken teknolojiler, robotlar… bunlar tahminen II. Dünya Savaşı’nın çabucak sonrasında sürat kazandı lakin temel olarak üretim sürecinde ve iktisatta kullanımları 70’lderden sonra sürat kazandı. O nedenle 70’lerde adeta bir bilimsel-teknolojik ihtilalin gerçekleştiği ve günlük hayatta da süratle karşılık bulduğu söylenebilir.
Çelişki üzere gözüken şeyse şu: O yıllardan bugüne bu kadar sürat kazanan teknolojik gelişmeye karşın, neden çalışma mühletleri son kırk yıldır uzama eğiliminde? Neden çalışma şartları kötüleşme eğiliminde? Neden çalışarak geçinememe durumu bu kadar yaygınlaşıyor? Neden iş gerilimi bu kadar yaygın bir olgu haline geldi? Neden teminatsız işgücü piyasasının temel karakteri oldu? Bu kadar teknolojik gelişmeye karşın çalışma hayatında teknoloji işimizin aşikâr istikametlerini kolaylaştırsa bile temel sıkıntıları çözmek açısından (çalışma mühleti, teminat, iş geriliminin azalması gibi) yararlı olmadı.
Bunun sebebini tahminen çok kısaca açmak lazım. 19. yüzyıldan 1970’lere dediğimiz ilerleme ve kazanımlar yalnızca ve esasen teknolojinin gelişmesiyle ilgili değildi. Çalışanların gayreti, örgütlülüğü. Hem sendikal manada hem de siyasal manada örgütlülüğü, onları siyasal alanda temsil eden partilerin gücü, etkisi… Bütün bu gayretler sonucunda muhakkak haklar kazanıldı ve 1970’lere kadar belirli güzelleşmeler sağlandı. Bunda elbette Sovyetler Birliği’nin, sosyalizmin itibarının ve tesirinin de kıymetli bir hissesi var. Lakin 70’lerden itibaren güç istikrarı değişti. Sonrası bildiğimiz hikaye… 1973-74 krizinden sonra sermayenin neoliberal siyasetlerinin uygulamaya geçmesi yalnızca bir politik değişiklik değildi. Güç istikrarında de bir değişiklikti. Bu güç istikrarındaki değişiklikle teknolojik ilerlemeler görece basitçe personellerin kazanımlarına karşı kullanıldı. Teminatsız çalışmanın yaygınlaşması, süreksiz işler, vs… Çalışma biçimi değişti. Bu salt teknik-teknolojik bir değişim değildi, teknolojiden de yararlanan, teknolojinin sunduğu kimi avantajları da sermayenin kullandığı fakat sınıfsal güç ilgilerinde bir değişimdi ve sermayenin personellere karşı ve sermaye yanlısı hükümetlerin personel sınıfına karşı bir saldırısının aracı haline geldi teknoloji. Böylelikle teknolojik değişimler bizim çalışma hayatımızı kolaylaştırmak, güzelleştirmek yerine birtakım iyileşmelere karşın genel olarak kötüleştirmek, ağırlaştırılmak istikametinde kullanıldı. Teknoloji otomatik olarak bizim çalışma hayatımızda da, toplumsal hayatta da otomatik olarak sıkıntıları çözmüyor. Kimin kullandığına ve nasıl kullandığına bağlı. Nükleer fizik tıpta sıhhat meselelerini çözmek için de kullanılabilir, atom bombasıyla savaş teknolojilerinde de kullanılabilir. Nasıl kullanılacağına ve kimin kullanacağına bağlı. Bugünkü kullanım biçimi temel olarak sermayenin egemenliğinde ve onun çıkarları doğrultusunda. Hasebiyle şayet bir düşman varsa robotlar ya da yapay zeka değil, ona sahip olan multi-milyarderler.
Tabii bu şu manaya da gelmiyor: Ortada bir teknoloji var, kim alırsa kullanabilir. Yalnızca bu türlü de değil. Zira kimi teknolojiler sahiden insanlık için kullanılamaz. Mesela, nükleer silahları kullanmak mümkün olmamalı? Lakin insanlık faydasına kullanılabilecek devasa bir teknolojik birikim var, bunu da insanlığın yararına kullanmalıyız, lakin bunun için de güç bağlarının değişmesi lazım.
KOMÜNİST ROBOTLAR ÖMÜR DÜNYAMIZI DEĞİŞTİREBİLİR
Sanırım insanlık için ‘iyiyi’ ve ‘kötüyü’ belirlemek için ideolojik bir art plana gereksinimimiz var. O nedenle son olarak alternatif bir gelecek tahayyülü yapabiliriz tahminen. Robotların ve teknolojinin kimin nasıl kullandığını bugün sorduğumuzda kapitalist güç münasebetlerinin hakimiyetine rastlıyoruz. Pekala komünist robotların hakimiyetinde neler görebiliriz?
Günümüz dünyasının büyük ve temel çelişkilerinden birisi de bu. İnsanlık tarihinin en ileri bilimsel ve teknolojik bilgi birikimine sahibiz, lakin bu devasa bilgi birikimi genel olarak insanlık için kullanılmıyor. Bir adım geri çekilip bakabilsek inanılmaz saçma bir durum. Çok teknoloji, bu kadar teknolojik imkan, dünyadaki açlık sıkıntısını çok rahat çözebilir. Lakin açlık sorunu çözülmüyor, saçma! Çok teknolojik imkanla bütün dünyada çalışma mühletleri alabildiğine azaltılabilir, ancak çalışma mühletleri genel olarak artma eğilimde. Birtakım şirketlerde 4 gün ya da günlük 6 saat tartışılsa da genel eğilim aksisi istikamette, bunlar istisnai küçük adacıklar.
Peki ancak niçin? Beşerler refah içerisinde yaşayabilir fakat dünyanın çok büyük bir kısmı ağır yoksulluk içerisinde yaşıyor. Eh, Türkiye’de yakın vakitteki örnekler zati ortada: Okulda açlıktan bayılan çocuklar, çocukların muhtaçlıklarını ya da kendi gereksinimlerini karşılayamadığı için intihar eden insanlar… Epey teknolojik imkan, bilimsel bilgi ve bu cins meseleler. Temel sorun bu. Günümüz bilim ve teknolojisiyle bu çeşit problemleri çözmek çok kolay. Yalnızca ekonomik sıkıntılar da değil. İklim krizini, besin sıkıntısını da. Nasıl çözülebilir? Yani bu “Distopyalardan sıkıldık, yeni bir ütopya üretelim” üzere bir şey değil lakin sahiden bugünkü teknolojik imkanlarla beşerler bir sefer çok kısa mühletler, örneğin günde 3-4 saat çalışarak yaşayabilir. Bunun ayrıca yararları da olur: daha az iş gerilimi, daha fazla toplumsal hayat, daha fazla sevdiği hobileri yapmak, arkadaşlarına vakit ayırmak, daha fazla kültürel faaliyete dahil olmak… İnsanların ömrünün bir bütün olarak değişmesi manasına gelir. Robotlar, yapay zeka teknolojileri, bütün bu imkanları sunarak refah içerisinde yaşama potansiyeli sunuyor.
İktisat biliminin temel varsayımı olarak bilinir ya: Sınırsız gereksinimler, sonlu kaynaklar. Bunun bir ölçüde yanlışsız olduğunu kabul etsek bile insanların pek sonlu olan çok temel gereksinimleri var. Barınma, -sadece beslenme değil- sağlıklı beslenme, giyinme, nitelikli bir eğitim, nitelikli bir sıhhat hizmeti, insanca yaşayacak emeklilik koşulları… Bakın bu temel muhtaçlıklar sonlu. Bu argümanın karşısında bir insanın 100 tane Ferrari isteyebileceğini varsayarak iktisat bilimi kurmanıza gerek yok. Ve bu hudutlu gereksinimler bu teknolojik imkanlarla, bu bilgi birikimiyle çok rahat bir halde üretilebilir, karşılanabilir ve bu manada refah içerisinde bir toplum mümkün. Kâr için değil işçi halkın, insanların çoğunluğunun çıkarı için. Zira kâr için işleyen bir toplumda tüm bu imkanlar sermaye birikimi için, servet birikimi için kullanılır. Bu kapitalist ilgi biçiminin değişiminin değiştirilmesi lazım. Bu değiştirildiğinde refah içerisinde bir ömür, insanların temel gereksinimlerinin karşılandığı bir toplum hiç de bu türlü akla uygun olmayan ütopik bir şey değil. Çok mantıklı bir tahlil. Kâfi ki kâra dayalı işleyiş yerine insanları merkezine alan planlı bir iktisat kuralım ve bunu savunalım. Bu birçok sorunu çözmeye muktedirdir. Bu türlü bir dünyada robotları yalnızca youtube’dan izlemekle kalmayacak, günlük hayatta çok fakat çok daha fazla göreceğiz. Yapay zeka bizi denetlemek yerine hayatımızı kolaylaştıracak, makro meselelerimizi çözmenin bir aracı haline gelecek. Geçim ıstırabı, yoksulluk, işveren baskısı, iş gerilimi, güvencesizlik, geleceksizlik üzere “ilkel” kederlerden özgürleşen insanlığın kültürel gelişimindeki potansiyelleri şimdiden öngörmek mümkün değil. Tahminen de bu, bir çeşit “İnsanlık 2.0” olacaktır.